Instalacja video Anny Orlikowskiej odnosi się do koncepcji bryły architektonicznej pałacu Brandta rozumianej jako rzeźba, jako „granica” rozdzielająca przestrzeń na wewnętrzną – pałacową oraz zewnętrzną – przestrzeń otaczającego go parku. Praca bada owe dwa, w sztuczny sposób wydzielone i nieprzystające do siebie, światy oraz momenty ich wzajemnego przenikania się. Autorka odwołuje się do cytatu z Kompozycji przestrzennej. Obliczenia rytmu czasoprzestrzennego Katarzyny Kobro i Władysława Strzemińskiego:
Każda rzeźba w granicach swoich zawiera pewną określoną część przestrzeni. Dlatego możemy powiedzieć, że rzeźba zamyka przestrzeń w sobie. Jednocześnie granica rzeźby jest granicą, która zamyka przestrzeń znajdującą się poza rzeźbą i przedziela ją od przestrzeni zawartej w rzeźbie. W ten sposób granice rzeźby możemy rozpatrywać zależnie od swojego nastawienia – albo jako granicę kształtującą przestrzeń wewnętrzną, albo też jako granicę, która kształtuje przestrzeń zewnętrzną.
Kuratorka: Eulalia Domanowska
2015, instalacja video, projekt „Dziedzictwo. Patrząc na Brandta”,